Ռոբերտ Արզումանյան. «Ինձ համար միշտ էլ առաջնայինը ֆուտբոլն է եղել» (մաս 1-ին)

Նորաբաց iSport.AM մարզական կայքը ինչ-ինչ տեխնիկական խնդիրների պատճառով դեռ լիովին չի գործում, սակայն մեր կայքի լրագրողներն ակտիվորեն շարունակում են  հետաքրքիր հարցազրույցներ վարել Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի փորձառու ու երիտասարդ մի շարք ֆուտբոլիստների հետ:

Նոր տարուց ժամեր առաջ մեր կայքի երիտասարդ լրագրող Գագիկ Սմբատյանի հյուրը Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային ընտրանու և ռուսական «ԲՄԱ-Էներգիա» ակումբի 27-ամյա կենտրոնական պաշտպան Ռոբերտ Արզումանյանն էր: Տիտղոսակիր խաղացողը սիրով համաձայնեց պատմել ոչ միայն իր ձեռքբերումների, հաջողությունների մասին, այլև մի շարք անակնկալ պատմություններ ներկայացրեց, որոնցից շատերը Ձեզ համար կարող են բավականին հաճելի անակնկալ ու բացահայտումներ դառնալ նոր տարում:
Ձեր ուշադրությանն ենք ներկայացնում հարցազրույցի 1-ին մասը:

- Շուտով Ամանոր է: Այս նոր տարին Ձեր ընտանիքի՞ հետ եք դիմավորելու: Շա՞տ են եղել դեպքեր, երբ Ամանորն անցկացրել եք ընտանիքից հեռու: Կհիշե՞ք:

- Այդպիսի դեպք չի եղել: Միշտ էլ ընտանիքիս հետ եմ դիմավորել: Նոր տարվա գիշերը միշտ իրար հետ ենք լինում: Գուցե կեսգիշերն անց ինչ-որ մի տեղ գնամ ընկերներիս հետ:

- Որպես պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլիստ` ինչ-ինչ սահմանափակումները Ձեզ համար շատ են թե՛ սննդի, թե՛ այլ հարցերում: Կա՞ն արդյոք ուտելիքներ ավանդական, հայկական Ամանորի սեղանին, որ ստիպում են Ձեզ ինչ-որ չափով շեղվել հստակ սննդակարգից:

- Այդպիսի ուտելիք գոյություն չունի: Ճիշտն ասած, կան ուտելիքներ, որ աշխատում եմ շատ չուտել, բայց Նոր տարվա տոնն այնպիսի օր է, որ ամեն ինչ էլ ուտում ես սկսած խոզի բդից (ծիծաղում է):

- Սովորել եք Հայաստանի պետական տնտեսագիտական համալսարանում ու  դրան զուգահեռ միաժամանակ զբաղվել եք ֆուտբոլով: Ինչպե՞ս հասկացաք, որ ֆուտբոլն է Ձերը ու ոչ թե տնտեսագիտությունը:

- Իրականում միշտ ֆուտբոլն եմ ամենից ավելի շատ սիրել: Չնայած դպրոցում էլ լավ եմ սովորել, բայց ֆուտբոլը համատեղել եմ ուսմանս հետ: Երբ բուհ ընդունվեցի, կրկին ես շարունակում էի ֆուտբոլային կարիերաս: Իհարկե, արդեն ուսանողական տարիներին չէի հասցնում կանոնավոր հաճախել դասերի, նորմալ սովորեի: Ինձ ընդառաջում էին, բայց ինձ համար միշտ էլ առաջնայինը ֆուտբոլն է եղել: Այդ մասին ավելի հստակ հասկացել եմ 16-17 տարեկանում, ու որոշել եմ` պիտի ֆուտբոլիստ դառնամ: Մինչև դա ուղղակի էի զբաղվում. ժամանակն անցկացնում էի հաճույքի համար:

- Հավաքականում շատ են ֆուտբոլիստները, որոնց մոտ, կարելի է ասել, ֆուտբոլը «ընտանեկան» մասնագիտություն է: Ձեզ համար որպես օրինակ ինչ-որ մեկը եղել է ընտանիքից կամ բարեկամներից` նախադրյալ հանդիսանալով:

- Մեր ընտանիքում չի եղել ֆուտբոլիստ` ո՛չ հայրս, ո՛չ քեռիս, ո՛չ հորեղբայրս: Ոչ մի ֆուտբոլիստ չենք ունեցել ընտանիքում: Ինձ մեր հարևանն է սկզբից տարել ֆուտբոլի ու այդպես սկսվել է կարիերաս: Ինձ համար որպես օրինակ ծառայող ոչ մեկ չի եղել:

- Հավաքականի կազմում անցկացրած առաջին խաղն ու տպավորություններն այդ խաղի մասին կհիշե՞ք:

- Առաջին խաղը Քուվեյթի ընտրանու հետ էր 2005 թ-ին: 19 տարեկան էի, դեռ 20 էլ չէի եղել: Առաջինը սա էր, բայց ինձ համար ավելի տպավորիչ է եղել Հոլանդիայի ընտրանու հետ խաղը, որը ինձ համար 3-րդն էր, բայց էլի տպավորություններս մեծ էին:

- Չշեղվելով հավաքականի թեմայից՝ խոսենք ընկերությունից: Բոլորին հայտնի է Դավիթ Մանոյանի ու Լևոն Հայրապետյանի ընկերությունը: Ունե՞ք նման մի ընկեր մեր ընտրանու կազմում, ում հետ շատ մոտ եք:

- Բնականաբար, կան մոտ ընկերներ ու խոսքն իմ դեպքում ոչ թե մեկի, այլ մի քանիսի մասին է: Ես խաղացել եմ մեր հավաքականի առավել ավագ սերնդի ֆուտբոլիստների հետ, ովքեր այսօր արդեն չեն խաղում: Սարգիս Հովսեփյանն է եղել խաղընկերս: Միշտ էլ բոլորի հետ լավ հարաբերություններ եմ ունեցել: Այսօր էլ հավաքականից բոլորի հետ լավ հարաբերություններ ունեմ, բայց երևի ավելի շատ Յուրա Մովսիսյանի, Հրայր Մկոյանի ու Հենրիխ Մխիթարյանի հետ եմ մոտիկ: Մի քանի ֆուտբոլիստներ կան, բայց որպես առավել մտերիմ մարդ կնշեի Յուրային, որովհետև նրա հետ խաղացել ենք նույն թիմում ու հասցրել ենք ավելի շատ շփվել:

- Լինելով շատ զբաղված` հասցնո՞ւմ եք ընկերներին ժամանակ տրամադրել: Ու ինչպե՞ս եք անցկացնում այդ ժամանակը: Գուցե ակումբնե՞ր եք գնում:

- Եթե այստեղ եմ լինում, անպայման ժամանակ գտնում եմ ընկերներիս համար: Երբ գալիս եմ այստեղ արձակուրդս վայելելու, բնականաբար ընկերների հետ շփվելու ժամանակն ավելի շատ է լինում: Ակումբներում երբեմն լինում եմ ընկերների հետ, բայց ոչ հաճախ:

- Երբ մեր ազգային հավաքականը հավաք է անցկացնում, և բաց մարզումներ են լինում, ֆուտբոլիստներ կան, որ մշտապես մարզումից հետո հանդիպում ու խոսում են նաև լրագրողներիս հետ: Ուշադրություն եմ դարձրել` Դուք վերջին մի քանի մարզումներին ու նաև նախկինում չեք խոսում: Կա՞ն հատուկ պատճառներ: Գո՞ւցե չեք ուզում լրագրողների հետ շփվել:

- Ինչ-որ պատճառներ չկան: Ուղղակի ես երևի մյուսների հետ համեմատած մի փոքր ավելի երկար եմ խաղացել: Իրենց համար երևի սա ավելի նոր է, ուզում են շփվել: Այդ գործընթացը գուցե իրենց համար շատ հետաքրքիր է: Մարդիկ գալիս են, ցանկանում լուսանկարվել: Ես դա հիմնականում չեմ սիրում, մանավանդ խաղերից առաջ, որովհետև միշտ նույն հարցերն են` ինչպե՞ս ենք, հաղթելո՞ւ ենք: Նմանատիպ հարցերը ես խաղից առաջ չեմ սիրում: Նման բաների մասին խոսել ևս չեմ սիրում, ավելի լավ է`  մտնես խաղադաշտ, խաղաս ու քո առջև դրված հստակ գործն անես:

- Խոսեցինք լուսանկարվելուց: Այս դեպքում անհնար է ուղղակի չասել, որ կան շատ երկրպագուհիներ, որոնց սիրելի ֆուտբոլիստը Դուք եք, ու նրանք Ձեզ սիրում են ոչ միայն որպես լավ ֆուտբոլիստի: Նրանց համար հետաքրքիր կլինի` ունե՞ք ընկերուհի կամ սիրած աղջիկ:

- Ուզում եմ ասել, որ արդեն ունեմ ընկերուհի: Մի ժամանակ կար, որ չունեի: Հիմա արդեն ունեմ, թող հանգիստ լինեն: Չգիտեմ, իրոք ինձ համար շատ հաճելի է, որ մեզ` ֆուտբոլիստներիս, սիրում են հատկապես մեր լավ խաղի համար: Հիմնականում հենց խաղի համար ավելի լավ կլիներ, որ սիրեն (ծիծաղում է): Ուշադրությունը մի քիչ պակաս էր մեր հանդեպ այն ժամանակ, իսկ հիմա շատ լավ է, որովհետև ֆուտբոլիստները զգում են, որ ժողովուրդը հետաքրքրված է իրենցով: Դա ավելի է պարտավորեցնում, ու ֆուտբոլիստն ավելի զգաստ է լինում խաղերի ժամանակ:

- Ազգային հավաքականի կազմում հեղինակել եք 4 գոլ: Երկու գնդակ խփել եք Պորտուգալիայի ու Իսպանիայի պես թիմերի դարպասներին: Այդ երկուսից ո՞րը կառանձնացնեք:

- Մի քիչ դժվար է: Ավելի շատ Պորտուգալիային խփածս գոլը կնշեի, որովհետև նախ դա, այսպես ասած, առաջին լուրջ թիմի դարպասը խփած գոլն էր, երկրորդն էլ միավոր վաստակեցինք: Այն, իրոք, հիշվում է: Իսպանիային խփած գոլս էլ կնշեի, որովհետև Իսպանիան արդեն այդ ժամանակ Եվրոպայի չեմպիոն էր դարձել, հետո նաև աշխարհի չեմպիոն դարձավ: Այդ առումով էլ դա շատ հիշվող գոլ է, թեև պարտվեցինք: