Ռոբերտ Արզումանյան. «Երբ մեծանում ես, շատ դժվարությունների մատերի արանքով ես նայում» (մաս 2-րդ)

Նոր տարուց ժամեր առաջ մեր iSport.AM կայքի երիտասարդ լրագրող Գագիկ Սմբատյանի հյուրը Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային ընտրանու և ռուսական «ԲՄԱ-Էներգիա» ակումբի 27-ամյա կենտրոնական պաշտպան Ռոբերտ Արզումանյանն էր: Տիտղոսակիր խաղացողը սիրով շարունակում է պատմել ոչ միայն իր ձեռքբերումների, հաջողությունների ու սպասելիքների մասին, այլև թե ինչու ինքը չի հավատում Ձմեռ պապի գոյությանը:

Ձեր ուշադրությանն ենք ներկայացնում հարցազրույցի 2-րդ` վերջին մասը:

Հուսանք` 1-ին մասն արդեն կարդացել եք: 

- «Փյունիկի» կազմում մանկապատանեկան թիմերից սկսած մասնակցել եք մոտ 90 հանդիպման` հեղինակելով 10 գոլ: Ի՞նչ արդյունք է սա Ձեզ համար, չէ՞ որ որպես կենտրոնական պաշտպան եք խաղում:
- Ինձ թվում է, որ լավ արդյունք է: Իհարկե, պաշտպաններ կան ավելի շատ գոլեր են խփում: Հիմնականում նրանք իրացնում են 11 մերտանոց ու այլ տուգանային հարվածներ: Ես չեմ իրացնում ո՛չ 11 մետրանոց, ո՛չ տուգանային հարված, բայց համարում եմ դա լավ արդյունք, քանի որ այդ ժամանակ ավելի երիտասարդ էի ու ինձ համար մի քիչ, այսպես ասած, դժվար էր հավատալ, որ կարող եմ գոլ խփել մեծերի հետ խաղերում: Այդ ամենը հաշվի առնելով` արդյունքը գոհացնող է: Այժմ ավելի հասուն եմ ու եթե խաղայի Հայաստանում, գուցե մտածեի, որ շատ քիչ է:
- Ժամանակին նշել էիք, որ Ձեր խաղային առանձնահատկություններից մեկը արագությունն է և «ներքևում» լավ կողմնորոշվելու ունակությունը: Այժմ, երբ 27 տարեկան եք, այսինքն` Ձեր կարիերայի գուցե լավագույն տարիներն են հիմա, որոնք են Ձեր խաղային առանձնահատկությունները:
- Միանշանակ, կարիերաս ծաղկման փուլում է: Խաղալով տարբեր թիմերում` տակտիկապես այսօր ավելի գրագետ եմ, կարողանում եմ գնահատել պահը, խաղային լավագույն դիրքն ավելի հեշտ եմ որոշում: Մոտ 15-16 մարզիչների հետ եմ աշխատել, սովորել եմ ֆուտբոլ ճիշտ խաղալ: Ճիշտ է` շատ կարևոր է, որ պաշտպանն ունենա արագություն, բայց այսօր պաշտպաններ կան, ովքեր թեև մի քիչ դանդաղ են կամ տեխնիկան նրանց մոտ թույլ է, բայց լավ են խաղում. կենտրոնական պաշտպանի համար ամենից կարևորը ճիշտ ու գրագետ դիրք ընտրելն է, տակտիկապես գրագետ խաղալը, անհրաժեշտ պահին խաղընկերներին հուշելը:
- Հուշելու հետ կապված մեկ հարց. հավաքականում Ձեր խաղընկերները զգալիորեն ավելի երիտասարդ են ու, կարելի է ասել, Ռոման Բերեզովսկու հետ Դուք եք թիմի լիդերը հանդիսանում: Մեր ընտրանու պաշտպանությունում այսօր 21-22 տարեկան տղաների կողքին եք խաղում: Ինչպիսի՞ հարաբերություններ ունեք նույն ամպլուա ունեցող թիմակիցների հետ: Որպես ավելի ավագ՝ ինչ-որ կերպով նրանց օգնո՞ւմ եք կամ գո՞ւցե խորհուրդներ եք տալիս:
- Այսօրվա հավաքականն այնպիսին է, որ բոլորս երիտասարդ ենք, քաշվելու կամ ամաչելու բան չկա: Հիշում եմ` այն ժամանակ, երբ ես դեռ նոր էի միացել ընտրանուն, հիշում էի, որ տարիներ առաջ լուսանկարվել եմ Սարգիս Հովսեփյանի, Ռոման Բերեզովսկու ու Արմեն Շահգելդյանի հետ, իսկ հիմա նրանց հետ մի թիմում եմ խաղում: Սկզբում մի տեսակ չէի կարողանում իրենց հուշել: Նախ մտածում էի` իրենք ամեն ինչ գիտեն ու տարիքով են, ի՞նչ հուշեմ: Այսօրվա երիտասարդները գրեթե մի տարիքի են: Եկել են ազգային հավաքական երիտասարդականից, որտեղ միասին խաղացել են: Ֆուտբոլն այնպիսի սպորտ է, որ տարիքը կապ չունի, ու պետք է հուշես, որովհետև ամենափորձառուն անգամ կարող է ունենալ հուշման կարիք:
- Վերջին 2-3 տարիներին մեր հավաքականն ապացուցել է, որ այն կարծիքը, թե հայերը ֆուտբոլ խաղալ չգիտեն, սխալ է: Անշուշտ, դա ուրախալի է: 2014 թ-ին Բրազիլիայում կայանալիք աշխարհի առաջնության եզրափակիչ փուլին մասնակցելու համար մեր ընտրանու շանսերը, Ձեր կարծիքով, բավարա՞ր են:
- Եթե մրցաշարային աղյուսակին չնայեինք, ապա մեզ կթվար, թե քիչ են այդ շանսերը, որովհետև երկու խաղ պարտվել ենք, բայց երբ նայում ենք ընդհանուր աղյուսակին ու մյուս թիմերի արդյունքներին, ապա տեսնում ենք, որ շատերը ոչ-ոքի են խաղացել ու միավորներ կորցրել: Սա նշանակում է, եթե մենք երկու խաղ հաղթենք, ապա շատ մեծ շանսեր կունենանք եզրափակիչ փուլ դուրս գալու և Բրազիլիա մեկնելու համար:
- Դժվարությունների, բնականաբար, հանդիպել եք: Այդ ժամանակ հիասթափություններ եղե՞լ են:
- Շատ են լինում այդպիսի պահերը, շատ-շատ: Ինձ թվում է` յուրաքանչյուր ֆուտբոլիստի մոտ էլ լինում են նման պահեր: Անգամ Լեո Մեսսիի մոտ էլ կարող է նման վիճակ լինել, որովհետև ֆուտբոլն ամենօրյա մարզում է, ֆուտբոլ ամեն շաբաթ խաղում ենք, տարբեր մարդկանց հետ ենք հանդիպում: Հիասթափություններ կարող են լինել, բայց դա ֆուտբոլի մի մասն է, մեր կյանքի մի մասը, որ պետք է հաղթահարել: Երբ մեծանում ես, շատ դժվարությունների մատերի արանքով ես նայում:
- Ռոբերտ Արզումանյան ֆուտբոլիստը ինչո՞վ է տարբերվում Ռոբերտ Արզումանյան մարդուց: Ֆուտբոլից դուրս ի՞նչ հետաքրքրություններ ունեք:
- Ժամանակին հետաքրքրություն չէ, կարելի է ասել մասնագիտություն էի ընտրել և ուզում էի տնտեսագետ լինել, սովորում էի: Չգիտեմ, հիմա արդեն կողմնակի հետաքրքրություններն ավելի են քչացել, հիմնականում ֆուտբոլն է: Ֆուտբոլիստի առօրյան այնպիսին է, որ նա միշտ պարապում է, ուզում է ծանր խաղերից ու դժվարին մարզումներից հետո հանգստանալ ընկերների, ընտանիքի, մտերիմների հետ: Հիմանականում դա է, որ անում ենք: Աշխատում եմ հանգստանալ, վերականգնվել: Երբեմն հատուկենտ ֆիլմեր եմ դիտում, նաև օգտվում համացանցից:
- Ֆուտբոլային կարիերան ավարտելուց հետո կզբաղվե՞ք տնտեսագիտությամբ: Ձեր մասնագիտությունը կօգնի՞ Ձեզ հետագայում:
- Չեմ կարծում, որ հատուկ այդ մասնագիտությամբ ինչ-որ մի տեղ պիտի աշխատեմ, որովհետև, անկեղծ ասեմ, լավ չեմ ուսումնասիրել, լավ չեմ սովորել մասնագիտությունս: Իհարկե, ինչ-որ բազա ունեմ: Հնարավոր է, որ հետագայում եթե ցանկանամ խորանալ, ավելի լավ ուսումնասիրեմ տնտեսագիտությունը, հետո էլ աշխատեմ: Չեմ բացառում:
- Երկրպագուների մասին կխոսե՞ք: Ովքե՞ր են նրանք: Ինչպե՞ս եք գնահատում նրանց դերը խաղի ժամանակ:
- Երկրպագուները ֆուտբոլում ամենամեծ բաղկացուցիչն են, որովհետև առանց նրանց խաղը կդառնա մարզում: Երկրպագուները ուժ են տալիս, ու ֆուտբլիստներն իրենց համար են խաղում: Երկրպագուները հետաքրքիր են դարձնում այս մարզաձևը:
- Երկրպագուների հետ պատրա՞ստ եք ազատ շփվել, ընկերանալ:
- Ես սովորական մարդ եմ, այդպիսի բաժանումներ չեմ դնում: Ի՞նչ տարբերություն երկրպագու է ընկերդ, թե ոչ: Դրա մեջ ի՞նչ կա:
- Երբ երկրպագուները մարզաշապիկ են խնդրում, տալի՞ս եք:
- Իհարկե, տալիս եմ: Մի ժամանակ ավելի շատ էի մարզաշապիկներ տալիս, նույնիսկ տրիբունա էի նետում: Ընկերներս, բարեկամներս անգամ նեղանում են, որ իրենց չեմ տալիս: Այժմ հիմնականում հենց իրենց եմ տալիս: Ինքս իմ մարզաշապիկներից գրեթե չունեմ: Այս մեկը, որ այժմ կրում եմ ու եկել եմ հարցազրույցի, տվել է հարևանս: Խդրել եմ, որ ժամանակավոր ինձ տրամադրի (ծիծաղում է):
- Համակարգչային խաղերից օգտվո՞ւմ եք, hատկապես «FIFA» կամ «PES» խաղերից:
- Մի ժամանակ դեռ Դանիայում Յուրայի հետ էի շատ խաղում:
- «FIFA»-ում Դուք կաք: Ձեզնով փորձե՞լ եք խաղալ:
- Ինքս ինձնով չէի խաղում, որովհետև ես այդքան էլ լավ չեմ «FIFA» խաղում: Մի քիչ ավելի ուժեղ թիմեր էի ընտրում, որ գոնե հաղթեմ:
- Ազգային ընտրանու հավաքների ժամանակ ինչո՞վ եք լցնում ազատ ժամանակը:
- Հյուրանոցում հիմնականում «պարապ վախտի խաղալիքը» համացանցն է: Հետևում եմ լուրերին: Ոչ միայն մարզական լուրեր եմ կարդում, այլև զանազան ոլորտների զարգացումներին էլ եմ փորձում հետևել: Անգամ քաղաքական նյութեր եմ կարդում:
- Շա՞տ ժամանակ եք անցկացնում համակարգչի առջև:

- Չեմ կարծում, թե շատ եմ ժամանակ հատկացնում համակարգչին, քանի որ այդ ժամանակը գրեթե չի լինում:

- Ինչե՞ր եք կարդում ու ի՞նչ լեզվով:

- Լրահոսին եմ հետևում` կարդալով ամենատարբեր կայքերում առկա լուրերը: Անգլերեն գիտեմ, ռուսերեն շատ լավ հասկանում եմ ու խոսում: Լավ լեհերեն ու դաներեն եմ հասկանում, մի քիչ էլ կարող եմ խոսել, բացատրվել այդ լեզուներով:

- Ինչո՞ւ Ձեր ներկայիս ակումբի պաշտոնական կայքում Ձեր պրոֆիլը չկա:

- Սկզբում ես էլ շատ զարմացա: Մեր ակումբի կայքում իմ պրոֆիլը չկա, որովհետև երբ նոր ֆուտբոլիստ է գալիս, նրա պրոֆիլը չեն ստեղծում կայքում: Այդ առումով այնտեղ մի քիչ վատ են աշխատում:

- Ի՞նչ տարբերություն եք նկատել ռուսական լիգայի և այն բոլոր առաջնությունների միջև, որտեղ խաղացել եք:

- Եվրոպան մնում է Եվրոպա: Այնտեղ երկրպագուներն են տարբերվում, ովքեր մինչև վերջին վայրկյանը թիմի հետ են` անկախ արդյունքից: Ռուսական լիգայում հայկական տարբերակն է. հանդիպման կեսին երկրպագուները կարող են լքել մարզադաշտը:

- Ո՞ւմ մոտ ավելի շատ կա պատասխանատվություն` սովորական մարդու, թե՞ ֆուտբոլիստի:

- Ես կասեի` մարզիկների մոտ կա մեծ պատասխանատվություն: Նա սովոր է ավելի կանոնակարգված լինել, ավելի պատասխանատու է: Ու դա տեղափոխվել է կյանք: Իր հերթին ֆուտբոլիստն ավելի շատ է պատասխանատվություն կրում, քան անհատական սպորտով զբաղվող մարզիկները, քանի որ ֆուտբոլը թիմային մարզաձև է. մեկ անհատական սխալը կարող է ողջ թիմի համար խնդիր ստեղծել:

- Արդեն Նոր տարի է: Տոնածառ երբևէ զարդարե՞լ եք այս տոների ընթացքում:

- Վերջին անգամ նման դեպք, կարելի է ասել, չեմ հիշում, քանի որ գուցե 10 տարեկան էի, երբ զարդարեցի իմ վերջին տոնածառը: Երբ մեծացա, այնքան էլ չսիրեցի այդ գործընթացը. կորավ տոնածառ զարդարելու սերը:

- Ձմեռային այս տոների հանդեպ ինչիպիսի՞ վերաբերմունք ունեք:

- Երբ մեծանում ես, մի տեսակ սովորական են դառնում բոլոր տոները: Ինձ համար ամենից սիրելի տոնը Զատիկն է, երբ ձու ենք ներկում: Այդպես ավելի հետաքրքիր է (ծիծաղում է):

- Ձմեռ պապի գոյությանը հավատո՞ւմ եք:

- Իհարկե, հավատում եմ: Դա՞ էլ հարց է (ծիծաղում է): Երևի մինչև 4-5 տարեկան հասակս եմ հավատացել նրա գոյությանը: Հետո արդեն այն ցնդել է:

- Նոր տարվա վերաբերյալ ի՞նչ բարեմաղթանք ունեք:

- Ոչ միայն ֆուտբոլիստներիս եմ ցանկանում, այլ բոլորին: Ուզում եմ, որ առողջ լինեն մարդիկ, քանի որ ամեն ինչ դրանից է գալիս: Մարդ կարող է, առողջություն ունենալով, լրիվ ուժով աշխատել: Հաջողություն ու մի քիչ էլ բախտ եմ ցանկանում: Ամեն ինչ հաստատ լավ կլինի:

Հարցազրույցի վերջում Ռոբերտ Արզումանյանը սիրով պատասխանեց նաև Գագիկ Սմբատյանի բլից հարցերին:

Սիրած երաժշտություն՝ լսում եմ ամեն ինչ. հայկական` շատ քիչ ու կախված տրամադրությունից, հիմնականում` արտասահմանյան:
Սիրած երգիչ` հատուկ այնպիսին չունեմ, որին նախընտրում եմ. մանուկ հասակում 2Pac-ին էի սիրում:
Սիրած ուտելիք՝ հայկական ու վրացական խոհանոց եմ սիրում, բայց ամեն ինչ էլ ուտում եմ:
Սիրած դերասան՝ Ջիմ Քերի, ինձ համար նա ամենից լավն է:
Սիրած գիրք` չունեմ այդպիսին, բայց վերջերս Դեյլ Քարնեգի էի կարդում:
Սիրած գրող՝ Հովհաննես Թումանյան, որովհետև նրա պատմվածքների ազդեցությամբ եմ մեծացել:

Հարցազրույցը վարեց ու պատրաստեց Գագիկ Սմբատյանը:
Լուսանկարները պատրաստեց Հարություն Ծատրյանը: