.png "English"){kind=small}
Թեև iSport.AM մարզական կայքը ինչ-ինչ տեխնիկական խնդիրների պատճառով չի գործում, սակայն մեր կայքի լրագրողները շարունակում են բավականին հետաքրքիր հարցազրույցներ վարել Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի երիտասարդ ֆուտբոլիստների հետ: Վերջերս կայքի լրագրողուհի Քրիստինա Բոյաջյանը փորձել է բացահայտել Երևանի «Փյունիկի» առաջատար Դավիթ Մանոյանին:
Դիմանկարային այս հարցազրույց-ակնարկը հանձնում ենք Ձեր դատին հենց այսօր` Հին նոր տարվա օրը:
Երիտասարդ ու խոստումնալից ֆուտբոլիստ Դավիթ Մանոյանն այսօր հասցրել է սիրվել և շատերի ուշադրության կենտրոնում հայտնվել: Վերջերս նաև հայտարարեցին նրա` «Փյունիկից» մեկ այլ ակումբ տեղափոխվելու հավանականության մասին:
- Ֆուտբոլով զբաղվում եք արդեն երկար տարիներ: Ինչպես միշտ նշում եք, հինգ տարեկան էիք, երբ Ձեր հայրը Ձեզ ֆուտբոլի պարապմունքների տարավ: Ինչպե՞ս որոշումը կայացվեց: Դա Ձեր ցանկությու՞նն էր:
- Ես շատ էի սիրում ֆուտբոլը, ու իմ ցանկությունը արդեն պարզ էր, որ մեծ է: Ինչ-որ բան կոնկրետ չի որոշվել, ուղղակի մի օր հայրս իր ընկերոջ հետ որոշեց տանել ինձ ֆուտբոլի պարապմունքների:
- Ընտանիքում Ձեր քննադատները Ձեր հայրն ու եղբայրն են, ովքեր նշում են, որ խաղում օգտագործում եք Ձեր կարողությունների միայն 60 տոկոսը: Ինչպե՞ս եք վերաբերում քննադատություններին:
- Քննադատություններին ուշադրություն եմ դարձնում միայն այն ժամանակ, երբ մեր մարզիչն է քննադատում կամ ծնողներս: Ուրիշ ոչ մեկի քննադատությունն ինձ համար կարևոր չէ:
- 2008 թ-ից խաղում եք «Փյունիկի» կազմում: 2009 թ-ի մրցաշրջանի ավարտին արժանացել եք «Տարվա բացահայտում» և «Ամենահեռանկարային ֆուտբոլիստ» մրցանակներին: Ի՞նչ են նշանակում Ձեզ համար այդ երկու մրցանակները և արդյո՞ք դրանք խթան հանդիսացան ավելի լավ աշխատելու, ավելի լավ խաղալու համար:
- 2009 թ-ը ինձ համար շատ ծանր տարի էր, որովհետև ես վնասվածքով էի խաղում և այդ կարգավիճակով մրցանակներ ձեռք բերելն ինձ համար շատ կարևոր էր: Իհարկե, ինչ-որ չափով օգնեց:
- Ո՞րն է այն ֆուտբոլային ակումբը, որի կազմում միշտ ցանկացել եք խաղալ:
- Դե, մանկուց միշտ «Բարսելոնայի» մասին եմ երազել, բայց հիմա ամեն ինչին ավելի ռեալ եմ նայում: Այսինքն` չկա նման թիմ:
- Ինչպես Դուք եք ասում. «Իմ թիմն իմ ընտանիքն է»: Խաղադաշտից դուրս ազգային հավաքականի տղաներից ո՞վ է Ձեր մտերիմ ընկերը:
- Լևոն Հայրապետյանը: Բայց բոլորն էլ իմ մոտ ու լավ ընկերներն են: Բոլորի հետ մեծ ճանապարհ եմ անցել: Հենրիխ Մխիթարյանի հետ եմ սկսել ֆուտբոլ խաղալ ու մինչև հիմա լավ ընկերներ ենք ու նույնը բոլորին է վերաբերում: Ոչ մեկի մեջ տարբերություն չեմ դնում:
- Ասում են` պետք է գոհ լինել, բայց չբավարարվել: Հետաքրքիր է` ինչի՞ց է այսօր գոհ Դավիթ Մանոյանը և ինչի՞ց չի բավարարվում:
- Գոհ եմ, որ խաղում եմ, վնասվածք չունեմ: Չեմ բավարարվում պարապմունքներից:
- Ինչպե՞ս եք վերաբերում նոր ծանոթություններին:
- Դրական: Շատ նորմալ, որովհետև այնքան տարբեր մարդիկ կան, որոնցից շատ բան կարելի է սովորել, իմանալ:
- Երկրպագուները կարո՞ղ են դառնալ Ձեր ընկերները:
- Դե, եթե ընկերանում ես ոչ նրա համար, որ նա քո երկրպագուն է, այլ քեզ հետաքրքիր է այդ մարդը և կարող ես բազում նոր բաներ իմանալ իրենից, ապա` այո: Իսկ եթե ուղղակի երկրպագու է, ապա հնարավոր չէ:
- Ի՞նչն եք առաջին հերթին գնահատում մարդու մեջ շփման ժամանակ:
- Այն, որ մարդն ինձ համար հետաքրքիր լինի, տարբերվի, անկեղծ լինի ու բարդույթներ չունենա:
- Հիշո՞ւմ եք Հայաստանի ազգային հավաքականի կազմում անցկացրած Ձեր առաջին խաղը:
- Այո՛, 2009 թ-ի փետրվարի 9-ին էր, Լատվիայի ընտրանու դեմ: Խաղը ավարտվեց 0-0 հաշվով:
- Ի՞նչ հետաքրքիր հիշողություններ ունեք այդ խաղի հետ կապված:
- Հենց առաջին անգամ մարզաշապիկը հագնելս ու մտնելս խաղադաշտ երբեք չեմ մոռանա:
- Բացի ֆուտբոլից ո՞րն է Ձեր սիրելի սպորտաձևը:
- Բասկետբոլը: Նույնիսկ եթե չընտրեի ֆուտբոլը, նորից կլինեի մարզիկ: Հայրս շատ սպորտային մարդ է և եղել է բասկետբոլիստ, նաև թենիսով է զբաղվել: Սրանցից մեկնումեկը հաստատ կընտրեի:
- Գիտենք, որ շատ քիչ եք ունենում ազատ ժամանակ: Բայց, այնուամենայնիվ, երբ ազատ ժամանակ է լինում, ինչո՞վ եք գերադասում զբաղվել:
- Հանդիպում եմ ընկերներիս հետ, երաժշտություն եմ լսում, ֆիլմեր եմ դիտում, բասկետբոլ եմ խաղում, գիրք եմ կարդում:
- Ո՞րն է Ձեր ամենասիրելի ֆիլմը:
- «Rocky» ֆիլմը: Հայկական ֆիլմերից սիրում եմ այն բոլոր ֆիլմերը, որտեղ կա Մհեր Մկրտչյանը, նաև սիրում եմ «Հարսնացուն հյուսիսից» ֆիլմն ու «Դավիթ»-ը: Նույնիսկ մի հետաքրքիր դեպք է եղել, երբ ես, ինչպես «Դավիթ» ֆիլմի հերոսը, բաց եմ թողել մատաղի գառը, բայց նորից բռնել, ետ են բերել:
- Ո՞րն է եղել Դավիթ Մանոյանի վերջին կարդացած գիրքը:
- Սխալ կլինի ասել վերջին, որովհետև դեռ չեմ վերջացրել: Մի քանի անգամ արդեն այդ նույն գիրքը կարդացել եմ: «Սասունցի Դավիթ»-ն է:
- Ո՞րն եք համարում Ձեր ամենամեծ ձեռքբերումը:
- Վերադարձս մեծ ֆուտբոլ:
- Կյանքում ի՞նչն եք համարում առաջնային:
- Նպատակ, երազանք ունենալը և ամեն գնով դրանց հասնելը:
- Սովորել եք Վ. Մայակովսկու անվան N7 հիմնական դպրոցում, որտեղ, ինչպես պարզեցինք, Ձեզ շատ սիրում ու Ձեզնով հպարտանում են: Ո՞րն է եղել ամենասիրելի առարկան դպրոցում:
- Պատմությունը:
- Ձեր պատմության ուսուցչուհի Մերի Ավետիքովնան և քիմիայի ուսուցչուհի Սուսաննա Պատվականովնան Ձեզ մաղթեցին առողջություն, հաջողություն ֆուտբոլային կարերիայում և հույս հայտեցին, որ մի օր Ձեզ կտեսնեն առաջատար ֆուտբոլային ակումբներից մեկում:
- Շատ շնորհակալ եմ իրենց: Շատ սիրում ու կարոտում եմ: Ցավում եմ, որ ժամանակս սուղ է և չեմ կարողանում գնալ այցի, բացի դա ես վնասվածք ունեի և երկար ժամանակ բուժվում էի, բայց խոստանում եմ, որ մոտ ժամանակներս սխալս կուղղեմ:
- Ֆրանչեսկո Տոտտին ասել է. «Կինը ֆուտբոլո՞ւմ…. Մի տեսակ անհնարին է, ինչպես և ես»: Իսկ այսօր շատացել է ֆուտբոլի երկրպագուհիների թիվը: Ձեր կարծիքը սրա վերաբերյալ:
- Ես կարծում եմ, որ այսօր ոչ թե շատացել են ֆուտբոլ սիրող և ֆուտբոլից հասկացող երկրպագուհիների թիվը, այլ ֆուտբոլիստներ սիրող աղջիկների թիվը (ծիծաղում է): Համոզված եմ, եթե խաղին եկած աղջիկներից կեսին հարցնենք ֆուտբոլին վերաբերող հարց, չեն կարողանա պատասխանել, քանի որ գալիս են իրենց սիրելի ֆուտբոլիստի խաղը նայելու: Հիմա այդ տենդենցն է:
- Ասում են իսկական ֆուտբոլը դասերի ավարտից հետո դասընկերներով խաղացածն է: Հաճա՞խ էիք խաղում դպրոցական տարիներին:
- Միշտ: Քրտնած գնում էինք դասի: Դրանք ամենահետաքրքիր տարիներն էին, երբ, երկու հատ պայուսակ կամ վերարկու դնելով որպես դարպասի սահման, խաղում էինք:
- Դեկտեմբերի 2-ին անցկացրեցիք Ձեր վերջին խաղը «Փյունիկի» կազմում: Հետաքրքիր է, որ 2008 թ-ին նույն թիմի կազմում Ձեր առաջին խաղն անցկացրել եք կրկին «Գանձասարի» հետ, իսկ հաշիվը կրկին եղել է 1-1: Ի՞նչ զգացողություններ ունեք վերջին խաղից հետո:
- Կյանքիս 17 տարին անցկացրել եմ խաղալով և մարզվելով հենց այս ակումբում: Միշտ նպատակս եղել է խաղալ առաջին թիմում: Հասա նպատակիս, երեք անգամ դարձա Հայաստանի բարձրագույն առաջնության չեմպիոն, երկու անգամ երկրի գավաթակիր և Սուպերգավաթակիր: Միայն լավ հիշողություններ ունեմ իմ հարազատ թիմից:
- Հայաստանում ֆուտբոլն այնքան էլ զարգացած չէ, բայց եթե համեմատենք այլ տարիների հետ` առաջընթացն ակնհայտ է: Ըստ Ձեզ` ի՞նչն է պատճառը: Չէ՞ որ, մենք ունենք պրոֆեսիոնալ մարզիչներ և հրաշալի ֆուտբոլիստներ:
- Իմ կարծիքով, մեր ակումբները դեռ բավականին հեռու են պրոֆեսիոնալ համարվելուց, որովհետև շատ խնդիրներ ունեն Հայաստանում: Ֆինանսական մեծ խնդիր կա, այդ իսկ պատճառով ակումբային ֆուտբոլը շատ դանդաղ է զարգանում այստեղ: Ամեն ակումբ պետք է փորձի այդ հարցերը շտկել:
- Ի՞նչ ակնկալիքներ ունեք Հայաստան-Չեխիա խաղից:
- Ինչպես բոլոր խաղերից, այնպես էլ այս խաղից միայն հաղթանակ:
Հ.Գ.: Շնորհակալություն ենք հայտնում Դավիթ Մանոյանին անկեղծ հարցազրույցի համար և մաղթում նորանոր բարձունքներ այս Նոր տարում, բազում հաջող խաղեր, առանց վնասվածքների մրցաշրջաններ: Դե իսկ մեր հավաքականին` շատ հաղթանակներ:
Հարցազրույցը վարեց և պատրաստեց Քրիստինա Բոյաջյանը:
